In een interview door Swanhilde de Jong geeft Gerk Koopmans van het Fries Verzetsmuseum aan dat het in de Tweede Wereldoorlog ging om het maken van keuzes en bewust zijn van de gevolgen. Welke keuzes konden mensen maken in de oorlog?
1. Collaboratie, dat is het samenwerken met de Duitsers
2. Niets doen, aanpassen aan de omstandigheden
3. Verzet plegen
4. Vervolgd worden, dat is geen eigen keuze

1.Collaboratie
Familie Van der Meulen werkte mee met de Duitsers en was lid van de NSB (Nationaal Socialistische Beweging), deze lijkt op de Nazi-partij van Hitler in Duitsland: veel massabijeenkomsten o.l.v. Anton Mussert. De dochter moest verplicht lid worden van de Jeugdstorm, de jeugdbeweging van de NSB.
2.Aanpassen aan de omstandigheden
De grote meerderheid, 95% van de Nederlanders, koos hiervoor. Veel ging na de bezetting gewoon door: de landbouw, sport, twee elfstedentochten.
3.Verzet
Het eerste verzet kwam na de eerste razzia, dit was de Februaristaking in 1941 in Amsterdam.
De omstandigheden werden steeds slechter: mensen verdwenen of werden opgeroepen voor de Arbeitseinsatz. Er heerste tekort aan alles maar vooral voedsel, dat alleen via een bonnensysteem te krijgen was. De winter van 1944-1945 stond bekend als de Hongerwinter omdat er in het Westen en de grote steden bijna geen voedsel meer was. Uitgehongerde kinderen (evacuees) werden o.a. naar Friesland gestuurd, waar voldoende te eten was.
Ook worden mensen geëxecuteerd door de Duitsers. Dan ontstaat er gewapend verzet in Friesland, georganiseerd vanuit de Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten (NBS). Op het laatst waren er zo’n 3000 mensen actief in het verzet.
Het verzet was heel divers in Fryslân: van drukken en verspreiden ondergrondse bladen, onderduikers helpen, Engelse piloten vervoeren tot Joden helpen. Er zijn zo’n 290 verzetsmensen omgekomen in de oorlog.

Film start met beeld van trompettist Fons Diercks, gemengd met flashes van magere mensen op zoek naar voedsel in afvalbakken.
Interview met Fons die zelf de hongerwinter van ’44-’45 heeft meegemaakt. In de strenge, koude winter had men vaak maar één potkachel die gestookt werd met hout uit sloophuizen, tramrails, afgezaagde bomen etc.
Met zijn broer en zus gaat hij, in het ruim van een rijnaak, naar Lemmer met eindbestemming Oosterlittens.
In een gesprek met Anne Seffinga-Tilstra vertelt zij over de aankomst van een grote groep evacués met een bus, sommige zelfs uit Limburg. Op het dorpsplein werden ze verdeeld over de inwoners. Ze waren verwaarloosd, vies en vaak met luizen. In het dorp werd heimelijk hout weggehaald om te kunnen stoken.
Gerk Koopmans, directeur van het Fries Verzetsmuseum, verklaart waardoor de hongersnood ontstond. Treinen reden niet meer omdat het spoor vernield was, schepen konden niet meer varen omdat kanalen en rivieren dichtgevroren waren. Kortom: er was geen transport mogelijk.
In het Westen werden gaarkeukens opgericht, maar het voedsel was onvoldoende voor hongerige kinderen. Op initiatief van het Interkerkelijk Bureau voor Voedselvoorziening (IKB) werden kinderen overgebracht naar o.a. Friesland. Dat gebeurde lopend, via vrachtauto’s of via de boot in de nacht naar Lemmer. Meestal was dat onder begeleiding maar soms werden kinderen op pad gestuurd naar boeren, met alleen een briefje van de ouders. Ondanks deze evacuatie zijn er toch ca. 20.000 mensen gestorven door de hongersnood.
Op het kerkhof in Oosterlittens bezoekt Fons het graf van zijn opvangouders Gerrit de Vries en Lezina Faber. In het plaatselijke café ontmoet hij Tiede Sybesma en Pytsje Sybesma–de Vries, dochter van zijn opvangouders. Herinneringen worden opgehaald en Fons leest een dankbrief van zijn moeder voor.